şarkı paylaşmak

güzel bir davranış. sözlükte paylaşmaktan bahsetmiyorum. arkadaşlarınla falan. yüz yüze kanlı canlı tanıdığın insanlarla. ama bir grup var ki ismini verdiğin şarkıyı zahmet edip dinlemeyen. canın cehenneme dostum. uzak dur benden. :))

hani hep derler ya çok kapalısın, bize hiç derdini anlatmıyorsun diye. lan sevdiğim şarkıyı, filmi, kitabı sana söylüyorum daha ne anlatayım?

gerçekten bunu yapmak müthiş bir haz veriyor. kendim dinlediğim şarkıları başka insanlarla paylaşmak duygularını paylaşma.. şaka şaka ne duygusu amk paylaşıyorum ki kaliteli müzik duysun kulağınız diye

üstteki entirinin aynısı amk

dünyanın en eğlenceli fakat eğlencesi oranında riskli eylemi. hele de paylaştığınız insanın hayat akışındaki konumunu belirleyen şey bu şarkılarsa, amanın, risk faktörü oldukça aktif durumda oluyor. bana bir şarkının birden fazla insan getirdiğini bilirim. fakat dikkatimi çeken, beni bu entiriyi yazmaya iten, 3-4 dakikalık şarkının birden fazla parçaya ayrılıp bu parçaları birilerine verdiğimi fark etmek oldu. şöyle ki; 1:36-2:10 arası birini hatırlatırken başka bi aralık bambaşka birini taşıyor aklıma. bu bilinçli bi ayrım olmasa gerek ki yeni fark ediyorum. ama kimi şarkılar da var ki, bütünüyle ait. sözüyle, melodisiyle her şeyiyle... sadece birinin. bu zaten mücadelesi en zor kısım benim için. ne hayatıma aldığım insanları bu şarkılara koyabiliyorum ne de böyle bi şarkının benimle paylaşıldığını hissettiğimde ağız tadıyla dinleyebiliyorum... bu ölmüş birinin evine gidip her köşede izlerine rastlayıp, değiştirmeye kalksan bi el müdahele edecekmiş gibi. o şarkının ruhu da bırakılan anıları değiştirmene izin vermeyecek gibi. garip değil mi? evet oldukça, biliyorum